Het gebeurt dikwijls dat mensen zich al langere tijd niet goed in hun vel voelen zitten. Ze zien dan heel goed dat het ene onbehaaglijke gevoel zich op het andere – aan het stapelen is, maar telkens worden die gevoelens – al dan niet bewust – weggeduwd, in de hoop dat alle narigheid zich weer vanzelf zal oplossen. En dat lukt soms prima. Bijvoorbeeld wanneer een feestje, een etentje, een middagje shoppen of een leuke vakantie tussendoor alle sores even doet vergeten. Het ondernemen van dergelijke activiteiten kan inderdaad een tijdelijke heilzame werking hebben en het is dan ook beslist geen slecht idee om je daar op gezette tijden eens lekker in onder te dompelen. Voor de korte termijn helemaal niets mis mee!Het wordt echter een heel ander verhaal wanneer je het zelfs druk begint te krijgen met al die leuke activiteiten tussendoor, waardoor de innerlijke problemen – waarvoor je even afstand nam – zich juist nog verder opstapelen.
Een andere manier waarop dikwijls wordt getracht problemen uit de weg te gaan, is het zich storten op werk of andersoortige verplichtingen die je jezelf oplegt of laat opleggen. Met zulk vluchtgedrag worden belangrijke zaken steeds verder op de lange baan geschoven.
Iedereen weet dat een confrontatie met de realiteit uitgesteld kan worden, maar dat deze zich vroeg of laat toch zal aandienen – met of zonder ‘volle emmer’. Op een dag ploft het ‘expansievat’ en zit je met de brokstukken.
Uitstel- en vluchtgedrag zijn in zekere zin rationele gedragingen. Het zijn immers keuzes die je maakt voor pleziertjes of verplichtingen die een goed of beter gevoel op de korte termijn oproepen, terwijl het aanpakken van het werkelijke (onderliggende) probleem mogelijk op langere termijn pas iets oplevert. We willen ons immers vaak nú goed voelen en later zien we dan wel weer verder.
Op een dieper niveau bekeken zien we dat uitstellen of vluchten vaak tot stand is gekomen uit gevoelens van (onmacht uit) angst. Soms wil je juist heel graag een oplossing vinden, maar ben je bang voor de gevoelens en/of gevolgen die zich daarbij mogelijk zullen aandienen . Het is de angst voor het onbekende, zonder direct te beseffen dat er ook ‘gereedschap’ voor handen is om een betere situatie aan te wenden of er in het uiterste geval een staat van acceptatie mee te creëren.
Wanneer je zo vermoeid bent geraakt dat alleen de gevoelens rond de problematiek nog maar aanwezig lijken te zijn, is het zeer begrijpelijk als je (even) niet ziet hoe je hier weer uit zal komen. Het ontbreekt dan aan voldoende overzicht. Ieder mens bezit echter kwaliteiten waarmee weer een andere wending kan worden gegeven aan ongewenste situaties/gevoelens. Hulp inschakelen kan soms heel handig zijn. Alleen al omdat een eerste gesprek al zo enorm op kan luchten!
Een stap naar hulp kan al een te grote stap lijken, al weet je van binnen dikwijls dat het goed zou zijn om een keer gestructureerd te praten over hetgeen je dwars zit. Al is het maar om ‘gewoon’ even te kunnen ventileren zonder daarbij ‘gestoord’ te worden door goedbedoelde ‘diagnoses’ of adviezen van mensen uit je omgeving, die overigens graag willen helpen maar eigenlijk niet voldoende in staat zijn om bijvoorbeeld voldoende objectief te blijven.
Wanneer een (eerste) stap naar hulp uiteindelijk is gezet geeft dat vaak al wat ruimte, hetgeen o.a. laat zien dat vrijuit praten helpt. Hiermee is dan echter nog niet gezegd dat alles is opgelost, want daarvoor zal je uiteindelijk zelf in actie moeten komen. Niets gaat vanzelf op een weg van A naar B. Niemand kan immers zonder enige beweging, vanuit volledige stilstand, de overkant van de ‘straat’ bereiken. Als een ander dat voor je doet overwin je het niet zelf en zal de ‘les’ zich vroeg of laat nogmaals aandienen.
Als counsellor los ik daarom ook niet de problemen van mensen op, maar werk ik aan verheldering van inzicht in situaties en zichzelf en het opbouwen en versterken van innerlijke kracht waarmee zij zelf de belangrijke (verdere) stappen kunnen zetten.
Wanneer iemand om welke rede dan ook vast blijft houden aan de intensiteit van het probleem, zal het geheel of gedeeltelijk in stand blijven. De weg naar beter begint immers met die eerste belangrijke stap die je zelf zult moeten zetten. De tweede stap brengt beide benen weer bij elkaar en zo kun je stap voor stap het vertrouwen in de beweging richting het uiteindelijke doel trainen, zodat angst gaandeweg een goede kans krijgt om te verminderen of zelfs te verdwijnen.
Het besef dat vasthouden aan huidige onzekerheden en angsten je geen stap dichterbij een gewenste oplossing zal brengen, is een realiteit waarvoor je uiteindelijk niet meer zal kunnen wijken. Jouw eerste stap in de richting van verandering/verbetering begint altijd bij het jezelf daarvoor open te stellen, zodat het vertrouwen in de volgende stap kan groeien bij het besef dat je bewust een nare periode achter je wilt laten en wilt werken met de mogelijkheden die je nieuwe perspectieven en kracht kunnen geven, om uiteindelijk bij je doel uit te komen.
